چکیده
پژوهش حاضر با عنوان «نَفْسُ خلیفه اللَّه الامام العالمین وَسرالانبیاءفی السَّمَاوَاتِ والارض وَالرُّوح» تحقیقی توصیفی تحلیلی در حوزه دین (امام شناسی در مذهب تشیع) است. تاریخ انبیاء، اوصیاء، اولیاء(علیهم السلام)، همواره کسانی که جزء یاران و پیروان پیغمبران و مؤمنین به دینشان یاد شده‌اند بطور مستقیم نقش مهمی در ترویج و گسترش دین خدا داشته‌اند. دین اسلام از زمان ظهور پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم). در این دین و بعد از آن، توسط افرادی که در دین اسلام به عنوان «صحابه در تسنن و اهل بیت، امام (علیه السلام) در تشیع» معروف‌اند، در گسترش و توسعه آموزه‌های دینی دین اسلام، نقش مهمی به عهده داشته، تا آنجا که برخی از صحابه موفق به توسعه دین اسلام در اقصی نقاط دنیا و گرایش افراد زیادی به آن شده‌اند.
لازم به ذکر است که در مکتب تشیع این امر سنگین توسط اهل بیت(علیهم السلام) گسترش و تثبیت گردیده است. نقش برخی از صحابه بر اساس اقوال تاریخی و روایی متعارض دو مذهب شیعه و اهل سنّتاز جهت مثبت یا منفی بودن، محل تأمّل است. در این تحقیق تلاش می¬شود با نگاهی علمی و تحلیلی و به دور از جانبداری، ضمن معرفی حضرت امیر المؤمنین امام عَلِیُّ بنُ أبی طالِب(علیه السلام) بر اساس متون تاریخی و روایی در دین اسلام، نقش واقعی آن امام همام در گسترش دین اسلام و جانشینی بر حق ایشان آشکار گردد